"Σεισάχθεια", Εύα Ομηρόλη

Εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη

       Ο Γρηγόρης Δάρας είναι ένας δημόσιος υπάλληλος, έχοντας περάσει τα πρώτα -άντα που λατρέυει ότι φυτρώνει, με αποτέλεσμα να έχει φτιάξει ένα καταπληκτικό κήπο, στο σπίτι του. Έτσι, μετά από έναν επώδυνο χωρισμό γνωρίζει την ζωγράφο Άννα. "Εισβάλλει στη ζωή του, καταλύει τους προσωπικούς του κανόνες και κλονίζει τις επιλογές του".

       Είχα χρόνια να διαβάσω Ομηρόλη και έτσι, ήταν από τους συγγραφείς που είχα ξεχάσει.

Τη ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ δεν την είχα διαβάσει και όταν έπεσε στα χέρια μου, άργησα να την αρχίσω. Βασικά, περισσότερο με τράβηξε ο τίτλος. Σεισάχθεια, στην αρχαία Αθήνα ήταν ένας νόμος του Σόλωνα που απελευθέρωνε όσους είχαν υποδουλωθεί λόγω χρεών. Και αναρωτιόμουν, "ο τίτλος που κολλάει ;". Ε!΄Οταν τέλειωσα το βιβλίο (σε 1 1/2 μερα, παρακαλώ-348 σελ.), μου λύθηκε η απορεία.

      Καταρχήν, το βιβλίο σε κερδίζει από την πρώτη φράση. Μετά, σε νευριάζει ο χωρισμός και μετά, θέλεις να το διαβάσεις για να δεις τι θα γίνει με τον Γρηγόρη. Έχει αναφορές σε παιδικά όνειρα και αναμνήσεις του πρωταγωνιστή, με ωραία γραφή, που πιστεύω ότι χρειάζονταν για να καταλάβεις πως σκέφτεται ο Γρηγόρης. Το βιβλίο είναι έτσι γραμμένο σαν να σου το αφηγείται ο ίδιος και βλέπεις και τον τρόπο σκέψης του. Έχει στρωτή γραφή και κυλάει άνετα.

     Περνάς μαζί του τον χωρισμό. Γνωρίζεις και βλέπεις την αγάπη του πρωταγωνιστή για τα δέντρα και τα λουλούδια, μέσα από την απλή και όμορφη γραφή της συγγραφέας. Βλέπεις πως διάλεξε την δική του δάφνη, ανάμεσα στις τόσες και τι αντιπροσωπεύει γι' αυτόν. Όταν γνωρίζει την Άννα, ακούς κι εσύ τα όνειρα του, τις επιθυμίες του, τα σχέδια του για το μέλλον. Ζεις μαζί του την σχέση αυτή με τις χαρές και τις αγωνίες του. Γιατί μπορεί να είναι άντρας ο πρωταγωνιστής αλλά η συγγραφέας καταφέρνει, πιστεύω, να τον σκιαγραφήσει απόλυτα και σε πολλά σημεία (ίσως) να ταυτιστείς μαζί του.

    Μου άρεσαν πάρα πολύ οι περιγραφές της συγγραφέας με τα λουλούδια και τους κήπους. Η περιγραφή του κήπου της Άννας ήταν τόσο ζωντανή που είχα την εντύπωση ότι τον έβλεπα από το παραθυρό μου. Και να φανταστείς πως, λόγο αλλεργίας, δεν είμαι τύπος των φυτών. Παρόλα αυτά εγώ τον έβλεπα και τον μύριζα !

     Επίσης, ενδιαφέρον είναι και η ιστορία της προγιαγιάς της Άννας, που κεντρίζει και τον πρωταγωνιστή.

    Το καλύτερο, όμως, σημείο για μένα στο βιβλίο είναι οι απίστευτες/καταπληκτικές/μοναδικές ατάκες της κας Ομηρόλη. Θα κλείσω με τις πιο αγαπημένες μου :

- Ο μονόδρομος είναι η αναγκαστική ένταξη στην κοινωνία.

- Έμοιαζε με τριανταφυλλιά.

- Θα πονέσεις, μην το ψάχνεις. Όλα πονάνε. Ο πόνος αναιρείται μόνο αν νιώσεις πως μπορείς να προχωρήσεις παραπέρα.

-Τελικά συμφιλιώθηκα με τις επιθέσεις του ασυνείδητου κι αποφάσισα πως και το φανταστικό είναι μέρος της ζωής, μερικές φορές προτιμότερο, αφού μας ανήκει αποκλειστικά.

- Δεν πρόκειται να πω "Αυτή είναι η μεγάλη απόφαση της ζωής μου", γιατί η ζωή είναι πάντα πιο μεγάλη από τις αποφάσεις.

- Αφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω.

- Ακόμα και αν δεν υπήρχες, εσένα ακριβώς θα είχα επινοήσει.