"Το Νησί Κάτω από την Θάλασσα", Ιζαμπέλ Αλιέντε

εκδ. Ωκεανίδα

          Η Σαριτέ-Τετέ είναι μια μιγάδα που στην τρυφερή ηλικία των εννέα, θα αγοραστεί από ένα Γάλλο, ιδιοκτήτη φυτείας ζαχαροκάλαμου στον Άγιο Δομίνικο, για να υπηρετεί την γυναίκα του. Παρόλο που έχει το "προνόμιο" να ζει και να εργάζεται στο σπίτι και όχι στις φυτείες, αντίμετωπίζει την ταπείνωση από τους "ανώτερους" λευκούς με τιμιότητα και με το ασίγαστο πάθος της για ελευθερία. Μέσα από πολέμους, κακουχίες και απώλειες η Σαριτέ θα βρει το κουράγιο να αγαπάει, να συμπονά και να επιβιώνει.

      Τι να πει, τώρα, κάποιος για την Αλιέντε ! Την συγγραφέα που αποτελεί ένα από τα κορυφαία ονόματα της Ισπανικής λογοτεχνίας. Ακόμα και αν δεν έχεις διαβάσει κάποιο βιβλίο της (που όλο και κάποιο θα έχει πέσει στα χέρια σου), την έχεις σίγουρα ακούσει από το "Σπίτι των Πνευμάτων" που έγινε ταινία με γνωστούς ηθοποιούς ή όλο και σε κάποιο πηγαδάκι θα έχεις βρεθεί που θα αναφέρθηκε το όνομα της.  Η γυναίκα είναι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, με όλη την σημασία της λέξης. Ότι και να πεις είναι λίγο. Μπορείς μονάχα να την παρουσιάσεις και να βάλεις κι εσύ το χεράκι σου στην διερεύνηση της φήμης της.

Γι' αυτό θα σας πω κι εγώ την ταπεινή μου γνώμη για το παραπάνω βιβλίο αυτής της καταπληκτικής συγγραφέας που ο λόγος και το προσωπικό της ύφος σε κάθε βιβλίο της, θεωρούνται δεδομένα.

      Το "Νησί κάτω από την Θάλασσα" είναι ένα βιβλίο γεμάτο με την ιστορία της αποικιακής κοινωνίας σε Καραϊβική, Κούβα και Νέα Ορλεάνη, με την έντονη διαφορά στις κοινωνικές τάξεις και το χρώμα. Η αφήγησή του, πότε σε τρίτο πρόσωπο και πότε σε πρώτο με την Σαριτέ, σου μαθαίνει την εποχή που όλοι τότε αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλο ανάλογα με το χρώμα, αν είσαι "ανώτερος" λευκός ή "βάρβαρος" μαύρος ή μιγάς. Θίγεται το θέμα της δουλείας και του ρατσισμού έντονα και σου δείχνει ότι δεν αντιμετωπίζονταν, πάντα, οι άνθρωποι ίσα ο ένας με τον άλλο. Η ελευθερία δεν ήταν πάντα δεδομένη και έπρεπε να αγωνιστείς, να παλέψεις, να ταπεινωθείς, να χύσεις αίμα για να την αποκτήσεις. Βλέπεις κι εσύ πως ήταν αυτές οι περιοχές τότε και πως ήταν η ζωή, μέσα από την παραστατική γραφή της Αλιέντε.

     Είναι μια ιστορία που σε κρατάει με τις εξελίξεις της (αν και σε κάποια σημεία, πιστεύω, πλατειάζει) και δεν σε κουράζει, ενώ είναι μεγάλο βιβλίο (620 σελ.). Άλλα βιβλία της συγγραφέας που έχω διαβάσει μου άρεσαν περισσότερο (π.χ. Πάολα, Σπίτι των Πνευμάτων ή η τριλογία που έχει γράψει).  Όμως και αυτό με κράτησε και τελειώνοντας το σου μένουν δύο πράγματα : Ότι καθένας μας στην ζωή του έχει ένα άστρο (το z' etoile) που είναι υπεύθυνο για ότι καλό ή κακό (χτύπα ξύλο!) του συμβεί. Και, ότι υπάρχουν αξίες -εδώ η ελευθερία- που ενώ εμείς, τις θεωρούμε δεδομένες, δεν ήταν πάντα έτσι και πολλοί στο παρελθόν σε όλο τον κόσμο, θυσίασαν μέχρι και την ζωή τους για να την έχουμε εμείς.

Καλή Ανάγνωση !