"Χωρίς Χειροκρότημα", Λένα Μαντά.

εκδ. Ψυχογιός

  Η Ειρήνη πάντα πίστευε αυτό που έλεγε η γιαγιά της: «Το ουράνιο τόξο είναι η σκάλα που χρησιμοποιούν οι ψυχές για να φτάσουν στον ουρανό…» Έτρεχαν μαζί και αναζητούσαν την άκρη του, μικρό κορίτσι εκείνη στο χωριό της κοντά στα σύνορα. Όνειρό της να γίνει δασκάλα, αλλά η μοίρα είχε άλλα γραμμένα. Για να αποφύγει ένα γάμο που της κανονίζει ο πατέρας της, η Ειρήνη θα βρεθεί στην Αθήνα, και δίπλα στη θεία της, τη μεγάλη τραγουδίστρια Βένια, θα γνωρίσει την λάμψη της σόουμπιζ… αλλά και το σκοτάδι της.

Ο έρωτάς της με τον Μάξιμο θα γίνει βορά στα θηρία των μέσων μαζικής ενημέρωσης κι εκείνη θα τραβήξει πάνω της όλα τα πυρά και όχι μόνο τα τηλεοπτικά…

Ίσως ήρθε η στιγμή να τα αφήσει όλα πίσω. Αξίζει όμως μια ζωή χωρίς χειροκρότημα;

   Διάβασα κι εγώ, το προτελευταίο βιβλίο της κας Μαντά με τόση διαφήμιση που είχε γίνει. Και εντάξει...είναι και Μαντά, οπότε "κόβεσαι" να το διαβάσεις. Τώρα, όμως πρέπει να πω κάτι γι'αυτό. 

   Καταρχήν, το βιβλίο θυμίζει κατά πολύ, την προσωπική ιστορία μίας πανέμορφης λαϊκής τραγουδίστριας, οπότε λίγο-πολύ γνωρίζεις και το τέλος.

  Μου άρεσε. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία της κας Μαντά και αυτό που δεν μου άρεσε ήταν το "Η άλλη πλευρά του νομίσματος". Ε! το "Χωρίς Χειροκρότημα" είναι λίγο καλύτερο από αυτό.

   Διαβάζεται ευχάριστα και έχει πολύ καλή γραφή. Δεν είναι βαρετό. Απλά, αυτό που με χάλασε είναι ότι ενώ στην αρχή ξεκινάει δυναμικά και σε τραβάει να το διαβάσεις, από τη μέση και μετά (περίπου) γίνεται λίγο αναμενόμενο και κατά ένα τρόπο κουραστικό. Κουραστικό, ως προς το ότι  εγώ, προσωπικά, θα ήθελα τα γεγονότα να εξελίσσονταν πιο γρήγορα από ότι ο έρωτας με τον Μάξιμο.

   Επίσης, μου φάνηκε "κάπως" ο χαρακτήρας του Γρηγόρη. Το μεγαλείο της ψυχής του, αυτή η ήρεμη και ανιδιοτελής πραγματική αγάπη που έχει για την Ειρήνη. Δηλαδή, κρίμα, ο άνθρωπος ! Τέτοιοι χαρακτήρες δεν αξίζουν να γίνονται "ρεζέρβα" στις σχέσεις. Τέτοιοι χαρακτήρες χρειάζονται δίπλα τους γυναίκες που θα τους ερωτευτούν τρελά και θα αξίζουν να είναι δίπλα τους. 

   Εν κατακλείδι, το βιβλίο αυτό της κας Μαντά, δεν με ενθουσίασε όπως τα προηγούμενα της. Διαβάζεται (561 σελ.) αλλά μην περιμένετε και πολλά. Μην έχετε μεγάλες προσδοκίες όπως με την Θεανώ ή το Σπίτι Δίπλα στο Ποτάμι.

Αν το προτιμήσετε, πάντως : Καλή Ανάγνωση !