"Το Φθινόπωρο της Μάγισσας", Καίτη Οικονόμου

          Φίλοι μου, επειδή εχτές έτρεχα όλη την ημέρα (και τη νύχτα), μαζεύτηκα αργά σπίτι και έτσι έπεσα κατευθείαν για ύπνο, χωρίς να ανοίξω τηλεόραση ή το ροζ μου laptop. Εχτές ήταν (όπως θα ξέρετε πια) η μέρα του βιβλίου και επειδή ενθουσίαστηκα με το βιβλίο που διάβασα αυτές τις μέρες, θα κλέψω λίγο από τη σημερινή μέρα για να σας το προτείνω.

                                  εκδ. Ψυχογιός

            Λίγα λόγια για την υπόθεση : Η Μυρσίνη, καρπός του παράνομου έρωτα ενός Μακεδόνα με μία Τσιγγάνα, μεγαλώνει έχοντας κληρονομήσει από τη Τσιγγάνα γιαγιά της, μια έκτη αίσθηση, που της επιτρέπει να βλέπει σημαδιακά όνειρα, να προαισθάνεται γεγονότα και αν είναι νευριασμένη ή γενικά έχει έντονα συναισθήματα να σηκώνεται αέρας που έχει άρωμα περγαμόντου (που είναι και η φυσική μυρωδιά της). Στα εννιά της, όμως, αποφασίζει να ξεχάσει αυτό το χάρισμα της. Μεγαλώνει, σπουδάζει, εργάζεται και αρραβωνιάζεται καταπιέζοντας το, μέχρι, που πρέπει να ανέβει στο χωριό του πατέρα της για να τακτοποιήσει τα κληρονομικά της. Εκεί, όμως, εκτός του ότι θα πρέπει να βάλει σε τάξη τα διάφορα συναισθήματά της, πρέπει να σώσει και τη ζωή της από έναν άγνωστο εχθρό...

        Τι να πω τώρα, για ένα βιβλίο που τέλειωσα τις 600 σελίδες του, σε 3 μέρες, αφήνοντας το από τα χέρια μου, μόνο για να κάνω τα βασικά, έτσι ώστε μην πάθω τίποτα και το αφήσω στη μέση !

Δεν είναι βιβλίο...Είναι ταινία...Ή μάλλον, είναι βιβλίο σαν ταινία, με κινηματογραφική γραφή. Νιώθεις κι εσύ να είσαι μαζί με την Μυρσίνη και βλέπεις κι εσύ τα τοπία, τους ανθρώπους και ότι βλέπει. Ακούς το ποτάμι. Πατάς το βρεγμένο χώμα. Μυρίζεις κι εσύ το άρωμα περγαμόντου. Θες να βοηθήσεις την Μαίρη και την Ρούλα κι ερωτεύεσαι κι εσύ τον Στέφανο. Καλά, για τον Στέφανο, δεν έχω λόγια. Η συγγραφέας τον έχει κάνει πολύ ερωτεύσιμο (χιχι).

Είναι, πιστεύω, το απόλυτο φθινοπωρινό βιβλίο. Εξάλου, η έμπνευση της κας Οικονόμου, γι'αυτό το βιβλίο (όπως διαβάζουμε στο blog της) ήταν μια φθινοπωρινή εικόνα ενός δάσους με τα χρυσοκίτρινα χρώματα της εποχής και ένα ποτάμι να κυλάει δίπλα.

         Μυστήριο, αγάπη, οικογενειακοί δεσμοί, φιλία...μπλέκονται όλα τόσο περίτεχνα που σε κρατάει κολλημένο από την εισαγωγή μέχρι την τελευταία πρόταση και αν και εκτυλίσσεται στις μέρες μας, πιστεύω ότι θα μπορούσε άνετα να είναι τοποθετημένο και 20-50 χρόνια πριν !

        Όταν η συγγραφέας ήρθε το καλοκαίρι στην πόλη μου, μεταξύ άλλων, ρωτήθηκε αν για να γράψει αυτό το βιβλίο, γνώρισε τους Τσιγγάνους ή αν μίλησε με ανθρώπους που έχουν την έκτη αίσθηση. Μας απάντησε ότι, για τους Τσιγγάνους έκανε απλά έρευνες στο διαδίκτυο αλλά για την  κεντρική ηρωίδα, μίλησε με αρκετούς ανθρώπους που έχουν αυτό το "χάρισμα", και φυσικά δεν ήταν εύκολο να τους βρει. Μάλιστα, με ένα κορίτσι που μίλησε, έβαλε στην Μυρσίνη κάποιες από τις πραγματικές εμπειρίες της!

      Και στο κλείσιμο, θέλω να επισημάνω δύο πράγματα. Η Μυρσίνη εργάζεται ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων και συνεργάζεται με την εικονογράφο Έλλη Ρωμανού, που είναι η κεντρική ηρωίδα του προηγούμενου βιβλίου της, "Λευκή Ορχιδέα" (για όσους το έχουν διαβάσει) κι έτσι μπορούμε να ρίξουμε και μια ματιά στη συνέχεια της ζωή της Έλλης και του Μάρκου. Α! και από ότι άκουσα από μια συνέντευξη της συγγραφέας το επόμενο βιβλίο της, θα είναι συνέχεια της "Λευκής Ορχιδέας".

Και το άλλο : Κα Οικονόμου, η ιστορία του Ασπροδόντη, πιστεύω αξίζει να γίνει πραγματικό παραμύθι.

 Καλή Ανλαγνωση & Καλή Απόλαυση !