εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη
Ένας διάσημος συγγραφέας ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του, η Εστέρ, πολεμική ανταποκρίτρια, τον εγκατέλειψε χωρίς να αφήσει ίχνη. Στην αναζήτηση της Εστέρ, ο συγγραφέας αναγκάζεται να περιπλανηθεί σε πολλούς δρόμους ακολουθώντας διάφορα στοιχεία. Σαν σύγχρονος Οδυσσέας, πρέπει να αντισταθεί σε πειρασμούς και να βρει τους ανέμους που θα τον οδηγήσουν στο θεμελιώδες κλειδί, την ξεκάθαρη ανακάλυψη του εσωτερικού του εγώ.
Καταρχήν, να εξηγήσουμε τον τίτλο. Η έννοια "ζαχίρ" προέρχεται από την ισλαμική παράδοση. Είναι η παρουσία που καταλαμβάνει ολοκληρωτικά το πνεύμα και την ύπαρξη όσων ξέρουν ότι είναι αδύνατο να αντισταθεί κανείς στην αγάπη. Σύμφωνα με τον Paulo Coehlo είναι : κάτι ή κάποιος που όταν έρθουμε σε επαφή μαζί του, καταλήγει να απασχολεί λίγο-λίγο τη σκέψη μας μέχρι που δεν μπορούμε πια να συγκεντρωθούμε σε τίποτα άλλο. ... Μμ ! Μάλλον, θα προτιμήσω τον ορισμό που δίνει ο Βραζιλιάνος συγγραφέας. Αφού καταλάβαμε τον τίτλο του βιβλίου ας πάμε στο περιεχόμενό του.
Γνώμη μου, ότι αυτό και "Ο Αλχημιστής" είναι τα καλύτερα βιβλία του Coehlo...Kαι τα έχω διαβάσει όλα, ε!...εντάξει, εκτός από το "Άλεφ".
Τι να πεις, τώρα, για τον Paulo Coehlo ; Τελοσπάντων. Το βιβλίο είναι ενδιαφέρον για δύο λόγους. Ο κουτσομπολίστικος και ο εσωτερικός.
Συγκεκριμένα. Κύριο πρόσωπο του βιβλίου είναι ένας συγγραφέας που γράφει για την πνευματικότητα και έχει διανύσει το δρόμο του Αγίου Ιάκωβου, όπως ακριβώς και ο Coehlo. Κι εσύ διαβάζοντας το αναρωτιέσαι αν το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό και αν πράγματι η Έστερ είναι ή ήταν κάποτε η γυναίκα του ίδιου του Coehlo. Διαβάζοντας το, δηλαδή, μπαίνεις στο τριπάκι να κάνεις παραλληλισμούς μεταξύ της ζωής του Coehlo και της ζωής του ήρωα του βιβλίου.
Ο άλλος λόγος, που θα κάνει την ανάγνωση ενδιαφέρουσα είναι ο ίδιος που σε κάνει να διαβάζεις τα βιβλία του. Η εσωτερική αναζήτηση. Δημιουργεί έντονους προβληματισμούς.
Μου άρεσε που σε αυτό το βιβλίο, ο ήρωας δεν κυνηγάει κάτι άυλο, κάτι πνευματικό αλλά κάτι πραγματικό. Την γυναίκα του.
Σε ταξιδεύει το βιβλίο (395 σελ). Σε κάνει να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι. Πάντως καταφέρνει να σου αφήσει κάτι τελειώνοντας το γιατί δεν είναι από τα βιβλία που μόλις το τελειώσεις το ξεχνάς.
Να πω, βέβαια, ότι το τέλος του είναι λίγο απροσδιόριστο...λίγο διφορούμενο. Αλλά και πάλι σου δείχνει ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι η Ιθάκη.
Καλή Ανάγνωση !
Τι να πεις, τώρα, για τον Paulo Coehlo ; Τελοσπάντων. Το βιβλίο είναι ενδιαφέρον για δύο λόγους. Ο κουτσομπολίστικος και ο εσωτερικός.
Συγκεκριμένα. Κύριο πρόσωπο του βιβλίου είναι ένας συγγραφέας που γράφει για την πνευματικότητα και έχει διανύσει το δρόμο του Αγίου Ιάκωβου, όπως ακριβώς και ο Coehlo. Κι εσύ διαβάζοντας το αναρωτιέσαι αν το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό και αν πράγματι η Έστερ είναι ή ήταν κάποτε η γυναίκα του ίδιου του Coehlo. Διαβάζοντας το, δηλαδή, μπαίνεις στο τριπάκι να κάνεις παραλληλισμούς μεταξύ της ζωής του Coehlo και της ζωής του ήρωα του βιβλίου.
Ο άλλος λόγος, που θα κάνει την ανάγνωση ενδιαφέρουσα είναι ο ίδιος που σε κάνει να διαβάζεις τα βιβλία του. Η εσωτερική αναζήτηση. Δημιουργεί έντονους προβληματισμούς.
Μου άρεσε που σε αυτό το βιβλίο, ο ήρωας δεν κυνηγάει κάτι άυλο, κάτι πνευματικό αλλά κάτι πραγματικό. Την γυναίκα του.
Σε ταξιδεύει το βιβλίο (395 σελ). Σε κάνει να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι. Πάντως καταφέρνει να σου αφήσει κάτι τελειώνοντας το γιατί δεν είναι από τα βιβλία που μόλις το τελειώσεις το ξεχνάς.
Να πω, βέβαια, ότι το τέλος του είναι λίγο απροσδιόριστο...λίγο διφορούμενο. Αλλά και πάλι σου δείχνει ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι η Ιθάκη.
Καλή Ανάγνωση !
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου