"Κομμένα Λουλούδια", Νικόλ-Άννα Μανιάτη

εκδ. Ψυχογιός

      Πώς θα μπορούσε να μετρηθεί η μητρική αγάπη; Με τι να συγκριθεί; Έχει όρια η θυσία στην οποία φτάνει μια μάνα για χάρη των παιδιών της; Η Ευδοκία έκανε αυτό που την πρόσταξε η καρδιά της, δε σκέφτηκε ούτε στιγμή τον εαυτό της. Ο Χρήστος ήταν μικρό παιδί ακόμη όταν οδηγήθηκε στο ορφανοτροφείο μαζί με τις τρεις αδελφές του, την Αναστασία, τη Στυλιανή και το μωρό, τη Σοφία. Ήταν αυτός που ανέλαβε να τις φροντίζει στις δύσκολες συνθήκες, αδελφός και γονιός μαζί, αποφασισμένος και σκληρός. Όσο σκληρό μπορεί να κάνει η ζωή ένα οκτάχρονο αγόρι. Και όταν τα τρία κορίτσια υιοθετήθηκαν από διαφορετικές οικογένειες και έφυγαν μακριά, ο Χρήστος ήταν και πάλι αυτός που ορκίστηκες ότι κάποτε θα έβρισκε ξανά τις αδελφές του, κι ότι θα αντάμωνε με τη μάνα του, όσα χρόνια κι αν περνούσαν, όσα χρόνια κι αν χρειαζόταν να περιμένει.

    Έχω ξαναγράψει post για την Νικόλ-Άννα Μανιάτη και ότι είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, οπότε λογικό είναι να σου πω πολλά θετικά γι'αυτό το βιβλίο. Και ναι, έχεις δίκιο. Το βιβλίο μου άρεσε πολύ και μόνο ένα αρνητικό έχω να πω (που για πολλούς όμως, είναι θετικό !).

      Το βιβλίο αυτό, είναι ύμνος στην μητρική αγάπη και μέχρι που μπορεί αυτή να φτάσει. Όλες οι μαμάδες για τα παιδιά τους θα έκαναν τα πάντα. Το "Κομμένα Λουλούδια", περνάει από τα λόγια στην πράξη. Στην θυσία που έκανε μία μάνα για χάρη των παιδιών της. Για χάρη των "κομμένων λουλουδιών" της.

   Η Ευδοκία ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον Πέτρο. Και για κάποια χρόνια έζησαν πολύ ευτυχισμένοι, ξεπερνώντας μαζί τις όποιες δυσκολίες. Έκαναν και τέσσερα παιδιά. Όμως, ήρθε η στιγμή που βγήκαν στην επιφάνεια η μεγαλομανία και τα απωθημένα και έτσι το σπίτι αυτής της απλής και συνηθισμένης οικογένειας κατάντησε μία κόλαση. Ώσπου, τα τέσσερα αδέρφια μπήκαν σε ορφανοτροφείο (μάλλον, τα τρία), υιοθετήθηκαν και χώρισαν οι ζωές τους. Όμως, σε όλη τους τη ζωή, υπήρχε μία υπόσχεση. Ο Χρήστος, το αγόρι της οικογένειας υποσχέθηκε ότι θα βρει τα αδέρφια του, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και θα ξανασμίξουν. Τι λέτε, θα τηρήσει ο Χρήστος την υπόσχεση του ή θα την ξεχάσει στο πέρασμα των χρόνων ;

    Ένα καλογραμμένο δυνατό βιβλίο. Συγκινητικό, τρυφερό αλλά και σκληρό. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και όχι μελιστάλαχτες αγάπες με προβλεπόμενο τέλος. Ένα υπέροχο βιβλίο που σου γεννάει ένα σωρό συναισθήματα. Μίσος, πόνο, συμπάθεια, απέχθεια, στενοχώρια, ανησυχία, αγάπη, τρυφερότητα, αγωνία. Πολύ ωραίο βιβλίο με εθιστική ιστορία (408 σελ). Αγγίζει πολλά θέματα, ενδοοικογενειακή βία, περιβάλλον ορφανοτροφείου, συμπεριφορές παιδαγωγών στα ορφανοτροφεία, υιοθεσίες, το εύκολο κέρδος, την συζυγική εμπιστοσύνη, την αδερφική αγάπη αλλά κυρίως, την μητρική αγάπη και τα όρια της (εάν υπάρχουν !).

   Ένα ανθρώπινο βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε, με ένα τέλος που διχάζει. Εμένα προσωπικά, το τέλος δεν μου άρεσε καθόλου. Μου άφησε γλυκόπικρα συναισθήματα (τείνει στο πικρά) και το θεώρησα απότομο, απλό και άδοξο. Ήταν άδικο ! Εσύ, όμως, θα το διαβάσεις και θα μου πεις !

Καλή  Ανάγνωση !